حدیث | امام صادق علیه السلام:

هرگاه به در مسجد رسیدى ، بدان که تو به آستانِ خانه پادشاهى بزرگ و پر شکوه آمده اى ،

که جز پاکان بر بساط او قدم نگذارند و اجازه نشستن در مجلس او جز به صدّیقان داده نشود

و خیال کن که تو بر بساط خدمت گزارى و چاکرى پادشاه قدم گذاشته اى ؛

پس اگر از هیبت و شکوه پادشاه غافل مانى ، خطرى بزرگ تو را تهدید مى کند .

بدان که او هر گونه خواهد با تو رفتار کند ، خواه به عدالت و یا با فضل و کرمش تواند .

در پیشگاه او ، به ناتوانى و تقصیر و فقر خود اعتراف کن ؛

زیرا که تو براى پرستش و همدمى با او آمده اى .

رازهایت را با او در میان نِه و بدان که اسرار و نهانیهاى خلایق همگى و نیز آشکارشان بر او پوشیده نیست .

در برابر او همچون فقیرترین بندگانش باش و دلت را از هر علاقه و دل مشغولى اى که حجاب میان تو و پروردگارت شود خالى کن ؛

زیرا که او، جز پاکترین و خالص ترین را ، نمى پذیرد

و بنگر که از کدام دیوان نامت بیرون مى آید .

اگر حلاوت مناجات با او و لذّت گفتگو با وى را چشیدى

و بر اثر رویکردِ خوش او به تو و اجابتش ، جام رحمت و کرامتهاى او را سرکشیدى ،

هر آینه لایق چاکرى و خدمت گزارى او شده اى ؛

اینک [ به مسجد ] در آى ، که در امن و امان خواهى بود

و گر نه درنگ کن ، همچون بیچاره اى که راههاى چاره بر او بسته شده است و دست امیدش کوتاه گشته و حکم مرگش صادر شده است ؛

پس هرگاه خداوند عزّ و جلّ بداند که دلت به راستى به او پناه آورده است ،

با دیده مهر و رأفت و محبّت به تو بنگرد و در انجام کارهایى که محبوب و پسند اوست توفیقت دهد ؛

زیرا او بخشنده و بزرگوار است و دوست دارد نسبت به بندگان بیچاره اش که براى کسب خشنودى او دلسوخته بر درگاهش ایستاده اند بزرگوارى کند .

خداوند عزّ و جلّ فرموده : « چه کسى است که دعاى بیچاره درمانده را اجابت کند و گرفتارى را بر طرف سازد . » ( النمل : ۶۲ )

( بحار الأنوار : ۸۳/۳۷۳/۴۰ )